ناخدای استبداد ماهرانه در جنگ است

آن زمان که بنهادم ســـــر به پای آزادی

دست خود ز جان شستم از برای آزادی

تا مگر به دســــت آرم دامـــن وصالش را

می دوم به پای ســــــر در قفــای آزادی

با عوامــــــــل تکفیـــــر صنف ارتجاعی باز

حمــــــله میکنــــــد دایم بر بنــــای آزادی

در محیط طوفان زا، ماهرانه درجنگ است

ناخـــــدای استبــــداد با خــــــدای آزادی

دامــــن محبــــت را گر کنی ز خون رنگین

می تــوان تو را گفتــــن پیشــــوای آزادی

فرخی ز جان و دل می کند در این محفل

دل نثـــار استقلال ، جــــان فــدای آزادی

همه می دانیم آزادی زیباست. آزادی زیباییست و زیبایی آزادی. حاضرم سرم را از تنم جدا کنند اما سرم را در قبال کسی خم نکنم. دو رویان عافیت طلب می گویند حرکت من تعصب است، مذلولان محافظه کار خواهند گفت: جهالت. این شوریدگی که عاقلان از دایره اش خارجند، این هنگامه هل من مبارز خونین است. تحمل از ما مشتی پتیاره جان به لب رسیده ساخته است. 93 سال و بگو یکصد سال برای آزادی و دمکراسی جنگیدیم یا استوانه نصیبمان شد یا علم و کتل پرفکت فضل بن علی! ما خواستیم؟ این شب ظلمت و جور و کثافتی که سپیده اش، آن سحرش از عهد ملک الشعرا  هنوز فرا نرسیده حکایت از من و تویی است که بلوغ نیافتیم. خامیم و صبور. خامیم و ذلیل. دامنه گستاخی بجایی میرسد که ابوالمشاغل رنگ رو پریده شیره ای بگوید: لنگ ببندید و نان خشک بخورید! ایشان که درسش را از عصاره پشگل شترهای صحاری عربستان فراگرفته، ریخت نحس و نکبتش هم شاهد این مدعا، از ذلالت من و تو تغذیه می کند. از سکوت و احتیاط پرانحطاط من و تو. 

مرگ را می پذیرم ولی این عفن را هرگز. سی سال است یک جسم بیخود و بیمصرف را حفظ می کنم. بخاک میسپارمش اما بیهوده نخواهم زیست.

پاینده باد آزادی

زنده باد دمکراسی حداکثری

ننگ باد بر ارتجاع

مرگ بر مرتجع