من رها

رهایی چیزی بود که نیچه به دکتر بروئر ارمغان کرد. او در وظایف روزمره پوچ شده بود. عشق سرخورده او، زندگیش را بی معناتر می کند. اما آنچه نیچه بعنوان یک فیلسوف و فرافیلسوف به خواننده خود می دهد: بلند فریاد کشیدن است. این گونه می توان فریادهای درونی خاموش کرد و بر همه ابزوردیتگی ها غالب و فائق آمد. من اونقدر از تو مستغنی هستم که نیشت که هیچ خنجرت هم من را نمی کشد. فقط می توانی گم بشوی!